Raport z kolonii zamorskich - odc.7 - Wydarzenia (nie)najświeższe

Tenisową gorączką pochłonięci byliśmy w minionym tygodniu. Osiem smukłych jak łania wymachiwaczek rakietą stawiło się w Singapurze, by w turnieju WTA Masters – nieoficjalnych Mistrzostwach Świata - wziąć udział. Wśród nich rodaczka nasza – Agnieszka Radwańska.

Po F1, kolejna to topowa impreza sportowa, którą Singapur z podziwu godną zaradnością sobie zagwarantował. Następny przemyślany ruch marketingowy, stawiający Singapur w pozycji – nic bez naszego udziału się nie dzieje. Pozazdrościć. Jako Polak zawistny nie mogę oprzeć się pokusie i spytam – ciekawe ile to kosztowało? Było, nie było, prawo do organizacji imprezy na kortach Indoor Stadium zagwarantował sobie Singapur na kolejne cztery lata.

Stadion należy do lśniącego nowością kompleksu sportowego Sports Hub Singapore. Liczy sobie niewiele ponad miesiąc i jest najnowszą chlubą Singapurskich władz. Mnie osobiście zastanawia, czemu Singapur zafundował sobie taki obiekt dopiero teraz? Bez cienia ironii i krzty sarkazmu przyznaję, kompleks jest imponujący.

O turnieju było nam wiadomo od dawna, lecz nasze chęci uczestnictwa pokrywały się z wykresem  sinusoidy. Jednego dnia chcieliśmy, drugiego już mniej. Kiedy okazało się, że bilety na mecz finałowy są już niedostępne, choć tenis lubię i na tenisie się znam niebywale, animusz w nas całkiem opadł. Tym bardziej, że tenis w wykonaniu pań beznamiętnym się stał od czasu kiedy Syrena Williams w nim zapanowała, a po kortach przemieszczają się monstra bliższe cyborgom niźli kobietom. I byłoby się pewnie na tym skończyło, że o wynikach będziemy się dowiadywać w czasie nadawania porannych wiadomości sportowych, przeżuwając muesli, gdyby nie wymiana sms-ów z przyjacielem moim. Wtorek wieczór, za kilkanaście minut zaczyna mecz Radwańska. Sms od przyjaciela – Na meczu jesteś? Odpowiedź – Nie. Sms od przyjaciela – Cienias. Tu wątek urwę, rozmowy w całości nie przytaczając, bo gorsząca.

Zmobilizował mnie kolega, a ponieważ turniej tenisowy dobrej klasy od niepamiętnych czasów chciałem zobaczyć, pogrzebałem, poszperałem i bilety na wieczorny mecz Syreny kupiliśmy. Co prawda Singapur, to nie Roland Garros, czy szampan, truskawki i Wimbledon, ale zawsze coś.  

Trochę głupio nam się zrobiło, gdy okazało się, że tego samego dnia Radwańska grać miała. Nieprzyzwoitością patriotyczną byłoby mecz opuścić. W naszym tandemie, to ja przedpołudniami wolnymi dysponuje, otrzymałem więc bojowe zadanie Agniesię w jej wysiłkach wspierać. W międzyczasie Mimi (kim jest Mimi?) skaperowaliśmy, radośnie do pomysłu nastawioną i to z Nią na mecz popołudniowy Radwańskiej się udałem.

Dylemat wewnętrzny jednak miałem, ponieważ nie bardzo wiedziałem jak się zachować. Dokonania Radwańskiej doceniam i szanuję, ale szczególnie nie kibicuję. Mało sympatyczna Pani Agnieszka mnie się wydaje. Czy wygrywa, czy przegrywa, ta sama pozbawiona emocji twarz, czasem nawet lekko znudzona, w której moja może nieco nadpobudliwa wyobraźnia czyta - wygram to wygram, przegram, też nie będzie źle. W zasadzie to ja torebkę Hermesa przyjechałam tu kupić. Nie potrafi mnie do siebie  przekonać, ale chyba nie tylko mnie wnioskując po sympatii trybun. Mimo wątpliwości, postanowiłem iść na całość i na mecz przywdziałem koszulkę z napisem – Polska. Pod stadionem okazało się, że więcej nas tu partyzantów z Polski jest, lecz porozrzucani po całych trybunach.

Radwańska, jak to Radwańska. Mecz przerżnęła z typową dla siebie miną – Czy ja wyłączyłam żelazko? Na nic się zdało moje dumne manifestowanie narodowej przynależności.

Po Radwańskiej, przy wtórze masowej histerii, Sharapova, rosyjska caryca weszła na kort. Nie wiem z jakiego powodu Rosjanka tak hołubiona jest tutaj. W każdym razie, z Mimi ustaliliśmy, że komu jak komu, ale ruskiej kibicować nie będziemy. Ku naszej uciesze łupnia Sharapova dostała.

Na sesję wieczorną wymieniłem babki. Nati do mnie dołączyła, a Mimi udała do domu. Syrenę Williams mieliśmy podziwiać. No i podziwialiśmy. 57 minut i mecz się zakończył. No skandal! Syrenka tak piłkę naparzała, że trudno wzrokiem było nadążyć. Biednemu dziewczęciu po drugiej stronie siatki mało rąk nie urwało. Myślę sobie, jakby tak ustawić Syrenę na środku barcelońskiej obrony, to chłopy by się odbijały, aż miło.

W każdym razie, taki to był nasz kontakt z tenisem wysokiego szczebla. Jak wzrokiem po trybunach pociągnąłem, wielu singapurczyków nie do końca było zorientowanych o co w tym chodzi. Ze zdziwieniem na twarzy mecze obserwowali, bo przecież całe życie byli uczeni – grając w gałę – że piłkę do siatki trzeba walić. A tu z uporem babki nad siatkę starają się celować. No, ale taki to Singapur właśnie.

Nam się impreza bardzo podobała i byliśmy bardzo zadowoleni, mimo, że truskawkami nie częstowali.

Kilka dni wcześniej natomiast, w weekend, po długotrwałych podejściach i macaniu się, znów przy współudziale Mimi, pierwszy raz przywdziałem na nogi rolki. Przeżyłem. Dodam, że w całości. Frajdę mi to sprawiło i będę kontynuował. Było lepiej niż myślałem. Upadki tylko dwa zaliczyłem, z czego jeden punktowany. Rozpocząłem podwójnym tułupem, z którego wyszedłem wspierając się ręką, przeszedłem w potrójnego axla, i gdy sędziom wydawało się, że to koniec, dodałem podwójnego rydbergera kręconego od tyłu i wylądowałem na pośladach. Bęc. Zabawa jednak przednia i gorąco polecam, oczywiście z pominięciem tych bęc i świadomością, że rolki na śniegu średnio się sprawdzają.