Raport z kolonii zamorskich - odc.14 - O Świętach, po Świętach

Niestety, czas nie stoi w miejscu. Święta, do których naród zbroi  się od chwili kiedy ostatnia heloween-owa dynia przerobiona zostanie na zupę, minęły bezpowrotnie. Prezenty rozdane, spotkania z dawno nie widzianym wujkiem Zygmuntem, który co roku opowiada te same dowcipy, ciocią Irminą, dla której pierogi są zawsze za słone oraz zgorzkniałym kawalerem i hodowcą rybek akwariowych w jednym, nudnym kuzynem Wiesławem z Boleszkowic, odpękane. Nie było chyba tak źle? Święta czynią cuda. Kolejne spotkanie z rodziną dopiero za rok. Jest więc czas, by uzbroić się w cierpliwość i wyrozumiałość. 

Nasze Święta upłynęły leniwie i w majestatycznym tempie. O ciepłej atmosferze wspominać nie będę, bo doświadczamy jej na co dzień, w sposób dosłowny. W czasie kolacji wigilijnej podjęliśmy zestaw gości międzynarodowy i odległy   kulturowo polskiej tradycji. Gości, dla których otoczka i rytuały związane ze Świętami są całkowicie obce. Jako blogo rejestrator, nie mogłem przepuścić takiej gratki i temat odpuścić.

Tegoroczny kalendarz podłożył się w sposób wybitnie dogodny. Najwytrwalsi w świętowaniu mogli czcić jezusowe narodziny cztery dni ciągiem. Wyliczanie, ile dni urlopu uszczknąć trzeba, by dwa tygodnie wakacji sobie sprawić, sensu nie ma. Polak przedstawicielem zaradnej nacji jest, reżimów obalił ze setkę, kolejnych tyle ma zamiar i już w czerwcu miał obcykane, że pięć dni urlopu daje  dwanaście nieprzerwanej laby. Wraca do tyrki po najeździe królów, świeży, rześki i wypoczęty. Każdy w tym okresie chciałby być Polakiem. Lecz nim Królowie się pojawią, ja nasze Święta Bożego Narodzenia chciałbym wspomnieć, bez którego cały ich najazd sensu byłby pozbawiony. 

Późno następujący zmierzch i ociągająca się pierwsza gwiazdka sprawiły, że majordomus w gong uderzył - dając sygnał rozpoczęcia wigilijnej biesiady -  dopiero o godzinie 19-tej. Udekorowane mieszkanie, choinka, odświętnie nakryty stół wywarły wrażenie na naszych gościach. Jolly i Shiveti w swej nieświadomości, wieczór chcieli rozpocząć od wręczania prezentów. Nie! - rzekła Nati. Stanowczo oświadczyła, że prezenty póki co lądują pod choinką. Taka tradycja. Kolej na nie, przyjdzie po kolacji. Z tym bagażem nowych, nie wiem czy przydatnych informacji, Jolly wraz z Shiveti zajęli miejsce przy stole. Dla Jollego była to pierwsza żywa, z prawdziwymi prezentami choinka, którą widział nie stojącą w sklepie. Równie zaskakujący, choć mniej związany ze Świętami był fakt, że po raz pierwszy w życiu, i Jolly, i Shiveti pili u nas gazowaną wodę. Dla nas normalne, ale w tym regionie faktycznie nie zwykło się pijać sodówki, która jest towarem deficytowym, sprowadzanym głównie z Europy. 

Nasze wigilijne menu tworzyły po kolei: zestaw śledzi - z koperkiem, z cebulą, w śmietanie; barszcz czerwony z uszkami; zupa grzybowa z łazankami; kapusta z grochem; kapusta z grzybami; smażona ryba; pierogi z kapustą i grzybami; kluski z makiem. Całość kończył sernik i pierniki podawane wraz z herbatą. 

Podczas kolacji Nati wcieliła się w rolę przewodnika polskich tradycji. Z czasem przybrało to komiczną formę i stało tematem żartów, bowiem każde kolejne zdanie odpalała - “In polish tradition” bądź “Traditionally” niemal wszystko pakując do wora polskich tradycji. Chcąc dokładnie nakreślić rys znaczeniowy i doniosłość Świąt w polskiej kulturze, w swych opowieściach dobrnęła czasów braci - Czecha, Lecha i Rusa. Nie wiem co goście na to, bo przy wyjściu ich nie egzaminowaliśmy, ale głowami - czy to z szacunku, czy ze zrozumienia - kiwali. 

Wysłuchawszy nataliowej prelekcji dotyczącej wyższości Świąt Bożego Narodzenia nad Świętami Wielkiej Nocy, Tracy zdobyła się na uwagę, iż nie miała dotychczas pojęcia bladego, że Święta to coś więcej niż prezenty i Christmas party. Że związane jest z nimi tyle tradycji, przekazów i przygotowań. Należy się więc order z ziemniaka Nati, bowiem malutki kaganek oświaty na ten dziki - jak by nie patrzyć - kontynent przyniosła. 

Goście ze smakiem - czasem mniej, czasem bardziej - potrawy pałaszowali, sumiennie będąc wcześniej uprzedzonymi, że brak tolerancji na jakąkolwiek z nich, nie wiąże się z wysłaniem na ławkę kar.

Ku naszemu zaskoczeniu zestaw śledziowy cieszył się dużym uznaniem i aprobatą lokalnego podniebienia, co nas nie powiem, zaskoczyło. 

Barszcz czerwony z uszkami i zupa grzybowa. Tu spotkały nas reakcje odmienne od oczekiwanych. Dość kwaśny barszcz pozyskał serca naszych gości, natomiast wydawałoby się łagodna zupa grzybowa, nie. Grzybowy aromat tej drugiej okazał się być zbyt intensywny i nie do przetrawienia. Podobnie z kapustami. Ta z dużą zawartością grzybów była całkowicie nie do przełknięcia, zaś z grochem - tym od Wojtka - cieszyła się uznaniem. 

Największym hitem okazały się pierogi z podsmażaną na maśle cebulą. W zasadzie, to najbardziej smakowała ta podsmażana na maśle słodka cebula. Rzecz kompletnie dotychczas naszemu towarzystwu nie znana.

Kolację, zgodnie z wcześniej ustalonym przez Nati harmonogramem, wieńczyły kluski z makiem. Spotkały się z dostojnie wyrażanym aplauzem. Ponadto, normalny dla nas zestaw przypraw, był dla gości mocno egzotyczny i od razu wyłowiony. Duża ilość majeranku w barszczu, listek laurowy, ziele angielskie czy kminek. Cała trójka zaskoczona była ilością jedzenia wynikającą z mnogości potraw oraz całym ceremoniałem związanym z kolacją. 

Po kolacji, jak obiecała Nati, przybył Mikołaj by rozdać co grzeczniejszym prezenty. Nie wiem co o tym sądzić, obdarowani zostali wszyscy. Po prezentach nikt nie miał miejsca na herbatę, sernik i pierniki. Za to już na kanapie, w salonie, mężczyźni raczyli się szklaneczką wybornej Whisky, a kobiety pogrążyły w rozmowach na banalne tematy. Czas płynął szybko i niezauważalnie, a goście udali się do domów sporo po północy.

Dwa dni Świąt głównie padało, na przemian z oberwaniem chmury. Bardziej nas  to w zasadzie cieszyło niż smuciło i spędziliśmy je średnio aktywnie, a bardziej leniwie. Na kanapie, głównie w pozycji horyzontalnej, z kindlową książką w dłoni, powiększając własne gabaryty, zapychając się świątecznymi frykasami.

Były to bardzo udane Święta. Nasze pierwsze i zarazem ostatnie w całości spędzone w Singapurze. Przez cały okres ich trwania mieliśmy, i mamy dotąd, odświętnie przybrany stół. Celebrowaliśmy każdy wspólny posiłek. Stworzyliśmy sobie małą świąteczną wysepkę pośród egzotycznej i nastawionej wyłącznie materialnie dżungli. Udało nam się przygotować wspólnymi siłami, prawdziwą wigilijną kolację. Nawet się zbytnio przy tym nie kłóciliśmy. Może i jest to nieco męczące, kiedy powietrze wpadające z zewnątrz bucha z większą parą, niż to wydobywające się z gara, ale kolejny raz efekt naszych przygotowań dał nam mnóstwo radości.

Teraz przyszła pora by zgolić brodę Mikołaja. Kolędy zastąpić nutą bardziej żwawą, kompot z suszu schłodzonym szampanem, a nogi przygotować na disco. Sylwester nadchodzi.

Dla uściślenia ścisłości, dobrnąłem tym wpisem do końca roku. Nowa notka, już w Nowym Roku. Niekłamaną dumą - bo nawet w skromności zachować umiar trzeba - blog mój mnie napawa. Udało mi się tematy wynajdywać i dziergać wpisy z regularnością większą, mniejszą. Jeden wpis zaczynam, dziesięciu nie kończę, ale satysfakcji i przyjemności mam z tego co nie miara. Cóż, statusu celebryty póki co nie dostąpiłem, więc i szerokiego grona czytelników się nie dorobiłem. Zrażać się jednak nie zamierzam, poddawać ani myślę. Działalność swoją ku utrapieniu niektórych, w nowym roku zamierzam kontynuować.

Tenże Nowy Rok właśnie, to dla nas nowe przedsięwzięcia i duże zmiany. Otwartym tekstem już chyba mogę nadawać - zostaliśmy odwołani z placówki zamorskiej, Singapur wnet opuszczać będziemy.

Tym, którzy choć słowo tu kiedyś przeczytali, życzę by Nowy, 2015 rok był lepszy od właśnie zdającego wartę 2014-go. By był naznaczony pasmem zwycięstw i sukcesów. A za rok odchodził jako symbol zdrowia i zrealizowanych marzeń. Bez względu na rozmach, udanej zabawy sylwestrowej, takiej jaką każdy z osobna sobie zaplanował.

Szczęścia, zdrowia, radości, miłości oraz nieograniczonego dostępu do czekolady znacząco poprawiającej humor, życzę w roku 2015, ja - Wilk!