Raport z kolonii zamorskich - odc.21 - Rozważania o przyszłości

Do powolnego wygaszania „Co za żucie” się przygotowuję. Wraz z opuszczeniem Singapuru, po sześciu miesiącach istnienia, blog przejdzie do historii. Zawistnym prześmiewcom satysfakcji ani myślę jednak dostarczać. Obietnice złożyłem pisania nie porzucać i w postanowieniu zamierzam wytrwać jak Wołodyjowski w Kamieńcu, z tą tylko różnicą, że ja wysadzać się nie mam zamiaru. Pisanie przyjemność mi sprawia, a że zadowolony mężczyzna w domu to i awantur mniej i do kieliszka jakby rzadziej zagląda, więc trwać w postanowieniu będę. Nie sądziłem kiedy pisać blog zaczynałem, że tak mnie to pochłonie i tyle frajdy przyniesie. Blog zatem powróci. W nowym wydaniu, chciałbym formę nieco odmienioną mu nadać. Spersonalizować. Głównie od strony techniczno wizualnej. Zastanawiam się nad przyciągnięciem większego grona czytelników. Staram się rozgryzać fenomen innych blogów i edukację zbierać na fachowych stronach. Nie ukrywam, pragnienie sławy i popularności, na które jestem łasy mną kierują. Niestety okazuje się, że o ile zdanie, a nawet całe akapity jestem w stanie poprawnie wyklepać, o tyle kwestie techniczne cymbała w mojej osobie obnażają. Pousuwałem na przykład na samym początku gadżety, które uznałem w swej tępocie za zbędne, a które okazało się mogłyby nakręcać liczbę czytelników. Główkuję zatem w jaki sposób czytelnictwo zwiększyć?

Co już na pewno postanowione - nazwa robocza bloga ulegnie zmianie. Chodzi mi po głowie własna domena, bo okazuje się koszt bez zaciskania zębów można unieść i kredytu przy tym nie zaciągać, a blog na prestiżu by zyskał. Rozważam zmianę hostingu, bo nie jestem pewien czy na blogspocie zostawać. Chłop dość opornie reaguje na rzeczy implementowane mu z zewnątrz. To „implementowanie” od Nati złapałem. Ona stale coś w pracy implementuje, a mi się słowo spodobało na tyle, by używać je częściej, chociaż pewności nie mam, czy robię to w znaczeniu takim jak powinienem. 
Chciałbym własnym logo nowy blog przyozdobić, ale na chwilę obecną sądzę, że to mnie przerasta. Zamierzam odejść od konwencji przypominającej pamiętnik i zapiski naszych wydarzeń. Chcę rozpisywać się nie tylko o tym co nas w życiu spotkało. Zamierzam miotełką trochę powywijać, wygląd odświeżyć i poprzez wprowadzenie nowego szablonu, sznytu osobistego temu blogu nadać. Jednym słowem, chciałbym się przesiąść z wprawdzie podrasowanego, ale zawsze Poloneza do Volkswagena. Wciąż mało imponujący, jakieś 1.6 z silnikiem diesla bez szczególnych osiągów, ale kultura jazdy inna i komfort na wyższym poziomie. Mam nadzieję, że właściciele Volkswagenów nie mają mi za złe porównania, bo to dobre auta są i sami takie kiedyś, a nawet dwa posiadaliśmy. Przymierzam się do przeróbek, informacje zbieram, rozeznanie w terenie czynię. Już sama tylko ilość nowo poznawanych pojęć mroczki na oczy mi przywołuje. O całej masie detali nie mam bladego pojęcia i nie wiem jak do nich podejść. A ja chcę tylko bloga prowadzić, a okazuje się, że  aby dobrze wyglądał nie wystarczy do pisania się ograniczać.

Zbieramy się powoli do wyjazdu i wzmożoną nerwowość wiszącą w powietrzu daje się wyczuć. Nati w ubiegły weekend nasz dobytek na sprzedaż wystawiła. Rezultaty trochę nas zaskoczyły i meble znikają w tempie nieosiągalnym nawet dla Pendolino. Pozbyliśmy się już TV konsoli, zestawu balkonowego z leżanką, tostera, miksera, gofrownicy, „mojego” krzesła biurkowego, pufy. Sprzedane i w kolejce po odbiór czekają „moje” piękne, cedrowe biurko, L sofa, stolik z korytarza, 4 krzesła, lustro, podnóżek. Smutno się robi jak obce ludzie wynoszą sprzęty, które dawały nam poczucie „naszego” mieszkania. Nati jak to Nati, parę razy musiała sobie chlipnąć, ale w roli sprzedawcy sprawdza się znakomicie. Targuje się z każdym jak stary Żyd na bazarze, ale dzięki Niej udało nam się na niektórych rzeczach wyjść na plusie. Kiedy w czwartek zniknie biurko i krzesła, w mieszkaniu zrobi się łyso. Przez dwa tygodnie bez mała będziemy siedzieć w pustym mieszkaniu jak uboga Litwa. Dobrze, że facet od kanapy może ją zabrać dopiero pod koniec miesiąca, to chociaż na czym tyłki posadzić mamy. Takie rzeczy tylko w Singapurze.

Wyprzedaż w nostalgii i smutku nas pogrążyła. Pobyt w Singapurze coraz bardziej bez sensu się staje i w swego rodzaju tryb wyczekiwania weszliśmy. Odhaczamy kolejne dni, organizacyjnie staramy się nasz odwrót jak najlepiej do kupy poskładać, ale mentalnie etap Singapuru już w głowach zamknęliśmy. I chociaż szczerze jak czekista na przesłuchaniu przyznam, z Singapuru naśmiewałem się równo i bez ograniczeń, to wyjazd pewien rodzaj żalu wywołuje, co myślałem, że nigdy nie nastąpi. Co się wszak dziwić? W moim przypadku to ponad dwa i pół roku życia spędzone tutaj. Rozrzewnienie jak najbardziej usprawiedliwione. Za Singapurem tęsknić jednak nie mam zamiaru. Mitycznego raju tutaj nie zaznałem. Pogoda? Nie zna życia kto nie służył w marynarce. Nie wie o czym mówi kto zazdrości nam pogody. Odkąd pamięcią sięgam, mieszkać w ciepłym klimacie chciałem, lecz Singapur to nie jest to, co zwykle chodziło mi po głowie. Życie tu, to wilgotność powietrza w granicach 90%, lepkość, zaduch, parność, nieustanne towarzystwo potu i nabyta umiejętność wyłapania najlżejszego powiewu chłodniejszego powietrza. Powietrza, które nigdy nie daje przyjemnego ukojenia, słońce które nokautuje po kilku minutach prób walki. To życie w klimie i uczucie stale przyklejonego do twarzy worka foliowego. Chociaż przyjemnie jest się budzić, zerkać i widzieć palmy za oknem, a nie bezlistne drzewa, osrane ulice i kraczące wrony. Tak, pogoda w marcu może przydzwonić nam między oczy. Szaro, drzewa bez liści, czapa ciężkich ołowianych chmur tuż nad głową i wszechobecne wrony. Ale w takiej rzeczywistości przeżyliśmy trzydzieści kilka lat, więc nie żeby to była dla nas jakaś nowość. Każdy komu wspominamy o naszym powrocie w marcu do Europy - znajomym, osobom przychodzącym kupować meble - porusza z marszu temat pogody wyrażając troskę i współczucie graniczące z niewypowiadanym zdziwieniem - po kiego grzyba w marcu pchać się do Europy?

Nie mam zamiaru przeprowadzać retrospekcji pobytu w Singapurze. Liczę, że uda mi się jeszcze znaleźć czas przed wyjazdem by wystukać coś na klawiaturce. Mam w zanadrzu jeszcze kilka pomysłów na temat, z których pisaniem się nie wyrobiłem. Żałuję, że wpis dotyczący zjawiska społecznego zwanym „Kiasu” porzuciłem. Nie potrafiłem się do tego zabrać, aby w klarowny sposób wytłumaczyć o co w nim chodzi. Mogę powiedzieć jak sprawozdawca sportowy - szkoda, że Państwo tego nie widzą. Oznacza dosłownie - afraid to lose. Pies ogrodnika. Jest to bardzo lokalne, istniejące w oderwaniu od wszelkiego logicznego myślenia, mimo wszystko posiadające negatywne konotacje, ale i powszechne tu zjawisko. Nie do zrozumienia dla logiki wyznawanej w cywilizacji zachodu i trudne do wytłumaczenia osobie, która nigdy się z nim nie zetknęła. Taki kwiatek kultury azjatycko - singapurskiej. Nie żebym ja w pełni je rozumiał, ale jestem już na tyle świadomy, że wiem jak je tłumaczyć i kiedy jestem świadkiem Kiasu.

Jak nakazuje tradycja, im bliżej wyjazdu, tym większa nerwowość będzie gościła w naszym domu. Jeśli nie zdążę wyklepać nowego wpisu, postaram się choć w kilku zdaniach  blog z godnością mu przysługującą zamknąć, bo „Co za żucie” z Singapuru nie wyjeżdża. Zostaje tutaj.